Ervaringsverhaal familie bewoner
Bij Sint Anna draait het om meer dan zorg; het is een plek waar bewoners en hun families een warm thuis vinden. In dit bijzondere verpleeghuis staan persoonlijke aandacht, huiselijke gezelligheid en oprechte verbondenheid centraal.
Lees hieronder het verhaal van Monique en Harrie van den Bosch. Zij vertellen hoe hun geliefde vader en schoonvader Piet zijn laatste maanden doorbracht bij Sint Anna. Hun ervaring laat zien hoe het verpleeghuis niet alleen voor Piet, maar ook voor hun familie een tweede thuis werd.
Een warm thuis voor Pa Monique en Harrie van den Bosch kijken dankbaar terug op de periode dat hun (schoon-)vader Piet, liefkozend "Pa" genoemd, zijn laatste maanden doorbracht in verpleeghuis Sint Anna. Het verpleeghuis werd niet alleen een vertrouwde plek voor Piet, maar ook een fijne en huiselijke omgeving voor hun gezin. "We kwamen er drie tot vier keer per week," vertelt Monique, "en de sfeer was altijd warm en gezellig."
Sint Anna voelt voor velen als een tweede thuis. "We konden gezellig samen in de woonkamer zitten. Pa zat thuis vaak uren op zijn afstandsbediening te drukken zonder echt iets te volgen op de televisie. Bij Sint Anna zat hij veel liever onder de mensen in de huiskamer. Spelletjes zoals Rummikub en Ganzenbord brachten reuring en vrolijkheid in de huiskamer, en familieleden konden gewoon zelf koffie en thee zetten. Je voelt je er meteen welkom, zegt Harrie, en we hebben veel respect voor de medewerkers.”
"Zij werken ontzettend hard, maar maken ook tijd om met bewoners te praten en even bij hen te zitten. Er was altijd een gebaar van warmte en aandacht, zoals een aai over de bol toen Pa op sterven lag. Dat maakte echt indruk." Toch willen Harrie en Monique wel benoemen dat het niet alleen allemaal perfect geregeld was. Door, wat zij wijten aan, een tekort aan personeel was de verzorging niet altijd optimaal.
Ook in Piet’s laatste momenten was iedereen zorgzaam en betrokken. "Op woensdag kwamen we met de hele familie bijeen, en uiteindelijk overleed hij op vrijdag," vertelt Monique. Verzorgenden die Piet vaak zagen, gaven niet alleen fysieke zorg, maar boden ook emotionele steun door Harrie en Monique op moeilijke momenten voor te bereiden. “Het team bouwt elke keer opnieuw een band op met de bewoner en moeten dan steeds weer afscheid nemen. Dat bewonderen we echt.
Piet had altijd een praatje klaar en daagde medebewoners uit voor een gesprek. Hij had zelfs een speciale haat-liefdeverhouding met een van hen. Zijn buurvrouw wilde ook in Piets laatste fase nog graag even in zijn nabijheid zijn.
Voor Piet’s afscheid maakte Monique een bloemstuk voor op de kist. Na de ceremonie werd het stuk op “Piet’s balkon” neergelegd, en alle bewoners verzamelden zich eromheen – een symbolisch en ontroerend gebaar van verbondenheid.
Er is veel ruimte voor gezelligheid en gedeelde momenten bij Sint Anna, en de vrijwilligers en begeleiders spelen daarbij een grote rol. Zo is Monique van plan om voor kerst een bloemstuk te gaan maken met de bewoners. Harrie heeft tijdens het verblijf van Piet een muziekquiz georganiseerd, waar verpleger Arjan samen met de bewoners aan meedeed. “Iedereen zong mee en het was een heel mooi moment,” herinnert Monique zich. “Het is vreemd nu die mensen te missen.”
Naast de aandacht voor Piet en de andere bewoners, is Sint Anna ook een plek waar jongeren ervaring kunnen opdoen in de zorg. “Pa vond het leuk om ze bezig te zien,” vertelt Harrie. "Scholieren zorgden ervoor dat er brood op tafel stond en hielpen in de keuken."
Het belang van vrijwilligerswerk viel hen ook op bij de Sint Anna’s herdenkingsviering, die jaarlijks wordt gehouden in de kapel. "Het is voor veel bewoners lastig daar te komen. Ze hebben hulp nodig met lopen of zitten in een rolstoel. Dan heb je toch een begeleider nodig. De dienst zelf was een prachtige gelegenheid om herinneringen op te halen en de overledenen te eren. Het was een ingetogen, maar bijzondere bijeenkomst, en het ontroerde de familie om daar aanwezig te zijn" vertelt Monique.